Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί μια χρόνια νόσο που χαρακτηρίζεται από διαταραχή του μεταβολισμού των υδατανθράκων, των λιπών και των πρωτεϊνών. Γεγονός που οφείλεται σε διαταραχές είτε στην έκκριση είτε στην δράση της ινσουλίνης είτε συνδυασμός και των δύο με αποτέλεσμα την πρόκληση μερικής ή απόλυτης έλλειψης ινσουλίνης.

Ανάλογα με τη διαταραχή της ινσουλίνης ο ΣΔ κατατάσσεται στους ακόλουθους τύπους:

• ΣΔ τύπου Ι ή ινσουλινοεξαρτώμενος.

Στον τύπο αυτό τα παγκρεατικά κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη καταστρέφονται μέσο των αυτοάνοσων μηχανισμών (δηλαδή από αντισώματα που παράγει ο ίδιος ο οργανισμός). Αφορά κυρίως άτομα νεαρής ηλικίας και χρειάζεται θεραπεία με ινσουλίνη καθώς και κατάλληλη διατροφική εκπαίδευση.

• ΣΔ τύπου ΙΙ ή ενηλίκων.

Χαρακτηρίζεται από αδυναμία του σώματος να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά την παραγόμενη ινσουλίνη ή/και το πάγκρεας δεν παράγει την απαιτούμενη ποσότητα ινσουλίνης έτσι ώστε να μεταφερθεί η γλυκόζη από την κυκλοφορία μέσα στα κύτταρα.

• Διαβήτης κύησης.

Είναι ο ΣΔ που πρωτοεμφανίζεται κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης.

• Άλλοι ειδικοί τύποι ΣΔ.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι ΣΔ που οφείλονται σε φάρμακα, ορμονικές διαταραχές, νοσήματα του παγκρέατος, γενετικά σύνδρομα.

Στα αρχικά στάδιά της η νόσος μπορεί να είναι εντελώς ασυμπτωματική και συνεπώς ο ασθενής μπορεί να μην γνωρίζει ότι πάσχει. Στην συνέχεια τα κυριότερα συμπτώματα είναι:

– Υπεργλυκαιμία

– Πολυουρία

– Πολυδιψία

– Πολυφαγία

– Απώλεια βάρους

– Ξηροστομία

– Κόπωση

Η διάγνωση του ΣΔτ2 τίθεται όταν υπάρχει τουλάχιστον ένα από τα εξής 4 κριτήρια:

– Γλυκόζη πλάσματος νηστείας ≥126 mg/dl. Νηστεία ορίζεται η αποχή από γεύμα για τουλάχιστον 8 ώρες.

ή

– Θετική δοκιμασία ανοχής γλυκόζης. Γλυκόζη πλάσματος 2 ώρες μετά την χορήγηση 75gr γλυκόζης ≥200 mg/dl.

ή

– Σε ασθενείς με υπεργλυκαιμία και τυχαία τιμή γλυκόζης πλάσματος ≥200 mg/dl.

ή

– Γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (Α1C) > 6,5%

– Μακροαγγειακές παθήσεις

– Μικροαγγειακές παθήσεις

– Νευροπάθεια

Μετά τη διάγνωση η δίαιτα και η άσκηση αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για την αντιμετώπιση του διαβήτη μαζί με πιθανό συνδυασμό κάποιας φαρμακευτικής αγωγής από τον θεράποντα ιατρό. Φαίνεται ότι απώλεια της τάξεως του 5-10% σε άτομα με ΣΔτ2 βελτιώνει την αντίδραση στην δράση της ινσουλίνης, μειώνει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, βελτιώνει τους λιπιδαιμικούς δείκτες και μειώνει την αρτηριακή πίεση. Επιπλέον σε περίπτωση ΣΔτ1 κρίνεται ακόμα πιο αναγκαία η διατροφική εκπαίδευση και κατανόηση της νόσου και των ιδιαιτεροτήτων της έτσι ώστε το άτομο να μην περιορίζεται σε κανέναν τομέα της καθημερινότητας του.